Hoera!!! Je wordt ouder van een jongetje of een meisje…je geluk kan niet op…tot het moment dat je merkt dat niet alles op rolletjes verloopt. De roze wolk waarin je dacht te belanden, verandert langzaam tot een grijze en voor sommigen zelfs een gitzwarte wolk. Natuurlijk, alle kinderen huilen, dat hoort er nou eenmaal bij. Denk maar eens na hoe jij het zou vinden als je negen maanden in een warme, donkere buik zit en dan in no time in een omgeving bent, waar je te maken krijgt met licht, andere geluiden en kou…brrr…billendoekjes… In sommige gevallen huilt een baby helaas meer dan gebruikelijk. Om onderscheid te maken tussen normaal en excessief huilen, gebruikt men de ‘regel van drie’: excessief huilen is langer dan drie uur per dag, op drie of meer dagen per week en dat gedurende minimaal drie weken.
De oorzaak van dit huilgedrag kent diverse oorzaken. De voeding kan hierin een rol spelen, waarbij er sprake kan zijn van een koemelkallergie of een lactose-intolerantie. Tevens kunnen de zwangerschap en de geboorte van het kindje al een aantal problemen veroorzaken. Wanneer een kindje in stuitligging ligt en dit gedurende enige tijd, dan kan dit ervoor zorgen dat er een vergrote kans is op het ontstaan van heupdysplasie. Dit is de reden dat deze kindjes in de regel na drie maanden een röntgenfoto dienen te laten maken, om de ontwikkeling van het bekken en de heupgewrichtjes te beoordelen. Heupdysplasie is goed te behandelen middels osteopathie (zie de blog: een meisje met heupdysplasie). Nog veel beter zou het zijn, om deze kindjes preventief osteopathisch te behandelen, om hiermee het risico op heupdysplasie te minimaliseren.
Gedurende de geboorte gebeurt er een hoop. Bij een ‘normaal’ verlopende bevalling, dan ligt het kindje met het hoofdje naar beneden in het bekken en met zijn bekken naar boven. Van hieruit duwen de weeën het kindje geleidelijk aan dieper het bekken in, om via het geboortekanaal ter wereld te komen. Gedurende dit proces, draait het hoofdje over en weer van links naar rechts, om uiteindelijk in een gestrekte positie naar buiten te treden. Wanneer dit vloeiend verloopt, dan is er vrij weinig aan de hand. Soms loopt dit proces alleen niet zo vlekkeloos, maar blijft het kindje als het ware een beetje in het geboortekanaal vastzitten. Wanneer de weeënstorm zich dan voortzet, dan kan het zijn dat het kindje als het ware in elkaar gedrukt wordt, in de lengterichting van de wervelkolom. Wanneer het hoofdje blijft steken dan kan dit, buiten spanning van de wervelkolom, zelfs leiden tot een compressie ter hoogte van de bovenste nekwervels en/of de schedelbasis. Enkele symptomen die hieruit vaak voortvloeien zijn een voorkeurshouding, het overstrekken, schrikkerig gedrag en het niet graag op de rug willen liggen. Doordat er vanuit de schedelbasis een hersenzenuw (nervus vagus) verloopt, die onder andere vrijwel het hele maagdarmstelsel voorziet van zenuwimpulsen, kan dit mogelijk leiden tot darmklachten als krampjes, reflux, obstipatie of juist diarree.
Bij complexe geboortes kan het noodzakelijk zijn om hulpmiddelen te gebruiken, om de geboorte goed te laten verlopen. Denk hierbij aan een tang- of een vacuümpompextractie. Meestal wordt hier de nodige krachte gezet, wat invloed kan hebben op de schedel (asymmetrie of vervorming) of op de nek. Het is raadzaam om in een vroeg stadium te kijken of er een bewegingsverlies in de eerdergenoemde structuren aanwezig is en dit te behandelen.
Waar men ook altijd alert op dient te zijn is, of het kindje direct na de geboorte direct (flink) huilt. Het is belangrijk om te weten dat gedurende deze eerste schreeuw, de longen zich uitvouwen (bron: website mijnkinderarts.nl). Wanneer dit niet gebeurt, blijft er een soort spanning in het longgebied of gespannen middenrif aanwezig, wat een goede ademhaling bemoeilijkt. Dit is vaak met osteopathische technieken te verhelpen.
Last but not least is het ook altijd belangrijk om te weten of er sprake is geweest van een omstrengeling van de navelstreng om de nek. Buiten een spanning in het nekgebied, kan dit zorgen voor een verhoogde spanning rond de navel, wat op zijn beurt doorvloeit in spanning van het buikvlies. Met zachte technieken is het mogelijk om de spanning van de buik en het buikvlies te verminderen.
Wanneer ga je met je kindje naar een osteopaat? In sommige landen wordt er na (vrijwel) iedere geboorte een bezoek wordt gebracht aan de osteopaat. Dit is een preventieve controle, welke hier in Nederland nog niet is geïntegreerd. Wanneer er sprake is van een normale zwangerschap en een probleemloze geboorte èn je kindje vertoont geen onrust, overmatig huilen en is alert, dan kun je ervan uitgaan dat het ook daadwerkelijk goed gaat. Mochten er zoals eerder beschreven problemen zich hebben voorgedaan, of ben je zelf niet helemaal gerust, dan is het verstandig om een afspraak bij de osteopaat te maken. Het advies is om pas op zijn vroegst twee weken na de geboorte te komen (uitzonderingen daargelaten). Het kindje laten wennen aan zijn nieuwe omgeving, dat is al een hele klus op zich.
Osteopathie is een veilige behandelmethode, zeker voor baby’s. De technieken zijn zacht en er wordt bij baby’s en jonge kinderen NOOIT ‘gekraakt’. De gebruikte technieken zorgen ervoor dat op een milde manier ontspanning verkregen wordt ter hoogte van de aangedane structuren. Voor meer informatie over de veiligheid van de behandeling bij baby’s, verwijs ik naar de blog: osteopathie bij baby’s, is dat nou veilig?
Eén allerlaatste, maar zeer belangrijke noot dient nog te worden toegevoegd. Wanneer er sprake is van ‘ziek zijn’ van een kindje, raadpleeg dan ALTIJD eerst een arts. Stel je voor dat het kindje aan het uitdrogen is, door bijvoorbeeld ondervoeding of diarree, of dat het kindje flinke koorts heeft, dan zal dat eerst moeten worden aangepakt en geniet het behandelen van een voorkeurshouding of slecht slapen natuurlijk nooit de voorkeur.