Hier is hij dan, mijn eerste blog over osteopathie. Wat is dan beter dan om te beginnen met een inleiding over dit vak. Natuurlijk kan ik uitweiden over de geschiedenis en het ontstaan van de osteopathie, maar voor jullie als lezers lijkt mij dit niet heel interessant om over te schrijven. Daarnaast zijn er veel mensen mij voor geweest die dit al beschreven hebben, dus wie een beetje handig is met google, kan dit verhaal gemakkelijk terugvinden. Mijn idee is het daarom, om te schrijven over waarom ik ooit gekozen heb voor osteopathie. Over wanneer en waarom je zou kunnen kiezen voor een osteopathische behandeling zal ik later een keer schrijven.
In 2005, het laatste jaar van mijn studie fysiotherapie, liep ik stage in een super leuke praktijk in Munstergeleen. Ondanks dat ik daar heel veel geleerd heb, kwam het met regelmaat voor dat ik patiënten naar mijn mening onvoldoende kon helpen met hun klachten. Dit zorgde bij mij voor lichtelijke frustratie, waardoor ik gedurende die periode besloot dat fysiotherapie zeker niet mijn eindstation zou zijn.
Ik ging erover nadenken wat ik kon gaan studeren na mijn opleiding en kwam tot de volgende mogelijkheden: sportfysiotherapie, manuele therapie, chiropractie èn osteopathie.
Sportfysiotherapie leek mij een leuke opleiding, echter ik kreeg het idee dat men als sportfysiotherapeut met name als coach fungeert en in mindere mate de ‘hands on therapie’ hanteert. Prachtig en essentieel in de (sport)revalidatie, maar juist niet mijn interessegebied, waardoor deze keuze voor mij afviel.
Na mijn studie kwam ik in Duitsland te werken en werkte daar samen met twee manueel therapeuten. Ondanks dat deze mensen een stuk meer kennis bezaten en meer mensen konden helpen dan ik, kon het mij niet bekoren dat lichamelijke klachten puur vanuit het skelet benaderd werden. Bij chiropractie was dit enigszins vergelijkbaar en daarbij speelde mee dat deze studie alleen in het buitenland gevolgd kan worden. Dat zag ik sowieso niet zitten. Overigens neemt dit niet weg dat ik beide vakgebieden echt mooi vind, maar het voelde bij beiden niet goed voor mij om dit te gaan studeren
Hierdoor bleef alleen nog de osteopathie over. Maar pffff zes jaar studeren en dat naast een fulltime baan. Tig weekenden weg van huis….en dan nog niet eens precies weten wat je met osteopathie allemaal kon doen. Was het dat wel waard?
Na informatie te hebben vergaard over de diverse opleidingen, wilde ik met eigen ogen zien of dit iets voor mij zou zijn of niet. Geen open dag bezoeken, die er puur op gericht is om kandidaten te werven, maar ik besloot een lesdag mee te gaan lopen in Amsterdam bij het College Sutherland.
Eenmaal daar aangekomen hoorde ik de meest onbekende Latijnse termen om mijn oren vliegen en, hoewel ik die niet allemaal begreep, was de essentie van het vak osteopathie mij in één dag duidelijk geworden. Hier moest ik zijn en zodoende schreef ik me in…!
In september 2006 ging ik dus in mijn uppie naar het ‘grote’ Amsterdam voor mijn eerste lesweekend. Ik had mij voorgenomen het één jaar aan te zien en mocht het toch tegenvallen, dan had ik nog altijd de mogelijkheid om te stoppen. Maar wat bleek? Het viel helemaal niet tegen…sterker nog, vanaf dat eerste weekend was ik meteen (over)enthousiast. Ik voelde mij helemaal in mijn element en de (zes) jaren zijn dan ook echt voorbij gevlogen… Ieder jaar voelde ik dat ik gegroeid was, als therapeut, maar ook zeker als mens.
Het eindresultaat is dat ik nu, sinds ongeveer twee jaar, mijn eigen praktijk heb en niet onbelangrijk…geen werk, maar een hobby…voor het leven!
